Monika Petrović je mlada slikarica rođena 1.1.1996. u Bjelovaru ( autodidakt ) i performerica ponikla na bjelovarskoj/ ?/istarskoj?/ supkulturnoj sceni ( sredinom drugog desetljeća 21.stoljeća ), odnedavno prijateljski i umjetnički povezana s nekolicinom poznatijih istarskih i riječkih umjetnika ( Marija Aleksandra Štrajh, Darko Brajković Njapo et al. ), s kojima je, također u organizaciji Udruge Pleksus (vidi:”Art Avangard”, Pleksus, M.Aleksandra ),27.10.2016. nastupila kao performerica na Subversive Art Performance Festivalu “Na rubu” u RI HUB-u (u Ex-Bernardi-prostoru ). U specifičnom prostoru riječkog kluba Tunel ( koji je bio jedan od sponzora spomenutog festivala ) predstavlja se i kao slikarica, slikama iz ciklusa “Snovolovka” koje su fantazmatski spregnute i s njenim Body – Art preokupacijama i s autorefleksivnim bavljenjem pitanjima biti, geneze, “prirode” ljudskog bića ( tijela,”mesa”, “hrane”, “biljke”, “gljive” koja poput yogine/yogija meditira odnosno “sanja”, iskušava sebe i okoliš u kojemu egzistira ), svijenog “u se” poput jajeta ili fetusa (usred spleta korijenja stabla ) ili u polusnu ispružena tijela ( aktovi, ponekad “autoportreti”,u prvom licu jednine ), cjelovitog ili “praznog” poput ljušture, maske, prekrivenog krvavim ranama, “crvenim mesom”, vlastitom “nutrinom” ( meso, kosti, žile, organi ), čak i na nekim “portretima” ( glava en face s ogoljenim kostima lica )… “Snovolovka” u ulja “lovi” poput starih uzora ( od Boscha, Brueghela, Gruenewalda, preko kasnog Goye, proto-ekspresionista, Ensora, Muncha i simbolista do nadrealista, Dalija, Nove Figuracije, na čelu s Baconom, ali usmjerenih ka bavljenju Body-Art pitanjima, Novom umjetničkom praksom, underground senzibilitetom i njegovim mutacijama i “metastazama” od 60-ih XX. stoljeća do danas, na “graničnim” iskustvima “posthumane”, pred-natalne i post-mortalne “prirode” ) negdje usred tog sjenovitog “tunela-usred-mraka” iznikle fantazmagorične gljive, protoplazmu, ektoplazmatske pred-oblike nemušta “značenja”, iz kojih se može uobličiti “tijelo”,a i raščiniti se, kao u tibetanskom “Chod”-obredu i iskustvu, u to “stanje” ne-egzistencije u “humanoidnoj”, antropomorfnoj formi. “Prljav”, tonski zasjenjen font, “opskuran”, morbidan, “makabričan” kolorit s krvavocrvenim ili zelenkastim akcentima, “kjaroskuro” trikovi, kao na onim “mračnijim” Dalijevim slikama, pa i u naših “zemljaških” primitivaca (“naivaca”) i poklonika “Neue Sachlichkeit” idioma i tematike, korespondira s dubljim uvidom u tamnu sjenu “sunčane strane ulice” ( Azra ), na koju slikarica / performerica upravo fokusira svoje “treće oko”, “šesto osjetilo”, loveći snoviđenja. Usred tog ponora “umjetnosti u tami” ( Ibidem: Thomas Mc Evilley, “Diogenes…”, Artforum, ožujka 1983.) nazočna je i jaka potreba za usredištanjem, koncentracijom: Yogin u središtu kompozicije, kružni oblik posred slikovnog polja, jajoliki, fetusoidni, stabloliki oblici, jak kontrast svjetlo – tama, upućuju i na tu arhetipsku tendenciju “dinamike nesvjesnog”. A motivi srodni kasnosrednjovjekovnim, renesansnim, manirističkim i baroknim preokupacijama konceptima “Luxuria”, “Vanitas”, “Memento mori” upućuju na notornu činjenicu da suvremeno “underground” iskustvo “egzistencije” nipošto nije lišeno takva “starog” ozračja i “feelinga”. Štoviše, “umjetnost u tami” teži ka radikalizaciji još “iskonskijih”, korjenito – “šamanističkih” iskustava i praksi, onkraj novovjekih humanističkih ideja / ideologija o čovjeku i Vremenu odnosno Povijesti ( “velikoj” ), o “velikim naracijama” ( progres, utopije, “cilj/-evi”…). Autorica ukazuje na “egzistencijalni jaz” ( naslov jedne od slika ), na, njenim riječima, “pakao ljudskog postojanja, duboki ponor iza naše konstrukcije”.
“Piratsko – utopijska” dimenzija naoko “marginalnih”, “mikro-migracijskih” ili, prije, “gerilsko – nomadskih” međugradskih “tunela” ili “kanala” art – kontakata između inače “monadično” razbacanih / odijeljenih “sjedilačkih” mjesta otvara se i putem uspostavljanja novih “stanica” za komunikaciju i suradnju između “alternativnih” scena. Tu je smisao i “Pleksusove” inicijative, “rubne” iz globalističke minotaurske perspektive “mega – migracija” ili pak interkontinentalnih “izbjegličkih kriza”, proizvedenih represijom, ratovima, političko-gospodarskim terorom iza “visokih ciljeva”.
Prve gljive “snovolovke” nikle su, presađene u ovaj “tunel” iz Slikaričinih snoviđenja.
Branko Cerovac
